درسی از یک دادگاه مالیات که نشان می‌دهد باید رسیدهای مربوط به بیزینس‌تان را نگه دارید، وگرنه دردسرساز می‌شود   

بعضی از مالیات‌دهندگان که به‌صورت خویش‌فرما کار می‌کنند، ممکن است به نگه‌داشتن رسیدهای مربوط به بیزینس خود اهمیت ندهند. 

این در حالی است که این موضوع اهمیت بسیار زیادی دارد و در صورت نداشتن رسید، احتمال زیادی وجود دارد که در ارائه اظهارنامه‌های مالیاتی و مطالبه هزینه‌ها مشکلاتی به وجود بیاید.

البته، این‌گونه نیست که بدون رسید، مطالبه هزینه‌ها امکان‌پذیر نباشد، اما باید برای آژانس درآمدهای کانادا CRA یا نهایتا دادگاه، وقوع آن هزینه‌ها را به اثبات رساند. 

اثبات معتبر بودن هزینه‌ها نیز کار بسیار سختی است و گزینه‌ راحت‌تر و در دسترس‌تر این است که رسیدهای‌تان را نگه دارید. 

حسین تراز و شهناز بالازاده، حسابداران رسمی و خبره در کانادا، در مطلب پیش رو، توضیحات بیشتری درباره این موضوع داده‌اند که می‌تواند دید بهتری در این رابطه به شما بدهد.  

 

 

اگر شما صاحب بیزینس و به‌عبارت دیگر خویش‌فرما هستید و هزینه‌های بیزینسی را از اظهارنامه‌های مالیاتی خود کسر می‌کنید، لازم است که رسیدهای مربوطه را نگه دارید. در غیر این‌صورت، برای اثبات معتبر بودن هزینه‌های خود برای آژانس درآمدهای کانادا Canada Revenue Agency یا همان CRA راه بسیار سختی پیش رو خواهید داشت.

بدون رسید هم می‌توان هزینه‌ها را مطالبه کرد، اما به یک شرط!

به‌گفته شهناز بالازاده، حسابدار رسمی و خبره در کانادا، خوشبختانه این پیشینه وجود دارد که بدون رسید هم بتوان هزینه‌ها را مطالبه کرد، اما به این شرط که CRA یا نهایتا دادگاه، وقوع آن هزینه‌ها را باور کند. این قضیه شامل هزینه‌های نقدی هم می‌شود.

در یک تفسیر فنی، از CRA سوال شده که آیا از این حق برخوردار است که برای حمایت از ادعای هزینه‌های کسرپذیر یک مالیات‌دهنده، درخواست رسید کند یا خیر. مالیات‌دهنده‌ای که این سوال را مطرح کرده است با خدمت‌دهنده‌ای مواجه شده بود که در حالت عادی، رسید ارائه نمی‌داد و برای صدور رسید، هزینه بیشتری مطالبه می‌کرد.

پاسخ CRA این بود که با وجود آنکه هیچ قانونی دال بر الزام بیزینس‌ها به ارائه رسید، برای تایید خدمات ارائه شده، وجود ندارد، در قانون مالیات بر درآمد، ذکر شده است که مالیات‌دهنده باید دفاتر و مدارک مناسب را در چنان شکل و حاوی چنان اطلاعاتی نگه دارد که امکان تشخیص قطعی مالیات قابل پرداخت را فراهم نماید.

بدون داشتن رسید، باید خودتان پرداخت هزینه را اثبات کنید، که کار سختی است  

طبق توضیحات CRA، در صورت موجود نبودن رسید برای هزینه‌ای که مالیات‌دهنده قصد مطالبه آن را دارد، به عهده خود شماست که پرداخت هزینه برای آن خدمت را به اثبات برسانید.

برای مثال، یک کپی از فاکتور صادرشده برای خدمات موردنظر به همراه چک کنسل‌شده‌ای به جای رسید، یا صورتحساب جزء به جزء ماهانه بانک که نشان‌دهنده پرداخت فاکتور موردنظر باشد، احتمالا کافی خواهد بود.

به‌گفته حسین تراز، حسابدار رسمی و خبره در کانادا، موارد متعددی وجود داشته که CRA، و بعدا دادگاه‌ها، هزینه‌های بیزینسی بدون رسید را نپذیرفته‌اند، آن‌هم به این دلیل ساده که شواهد کافی برای وقوع آنها در دست نبوده است.

دادگاه فدرال استیناف Federal Court of Appeal در پرونده‌ای، چنین رای داده است: «از منظر سیاست عمومی، مقتضی است که مسئولیت اثبات کسورات و مطالبات برعهده مالیات‌دهنده باشد. او موظف است امور شخصی خود را به شکل مناسب، مستند نماید. رسیدهای خود نوشته و ادعای بدون مدرک در این زمینه کفایت نمی‌کند».

ماجرای مشکلاتی که در همین زمینه برای یک راننده Uber در ایالات متحده به‌وجود آمد 

جای تعجب نیست که این مسئله به کانادا منحصر نمی‌شود. اداره خدمات درآمد داخلی آمریکا IRS نیز موضع‌گیری مشابهی در قبال کسر هزینه‌های فاقد مدرک اتخاذ می‌کند.

حسین تراز، حسابدار رسمی و خبره در کانادا، در این زمینه به رای دادگاه مالیات ایالات متحده درباره یک راننده Uber، که اواخر جون امسال منتشر شد، اشاره می‌کند.

این پرونده مربوط به یک مالیات‌دهنده اهل Arizona بود که نه تنها برای اوبر رانندگی می‌کرد، بلکه خودروهای دیگری نیز خریده بود و برای بسیاری از آنها وام گرفته و با استفاده از همان حساب اوبر خود، در اختیار رانندگان دیگری گذاشته بود.

از دید اوبر، این شرکت فقط به یک نفر حقوق می‌داد و مبالغ را به یک حساب بانکی واحد واریز می‌کرد.

در سال مالیاتی ۲۰۱۵، اوبر پرداخت مجموعا ۵۴۲ هزار دلار آمریکا به این مالیات‌دهنده را گزارش کرد، ولی کارمزدهایی را نیز، مجموعا به مبلغ ۱۴۳٫۶۰۰ دلار آمریکا، برای خود نگه داشت.

این مالیات‌دهنده، هر هفته، پس از آن که اوبر درآمدهایش را به حساب بانکی‌ او واریز می‌کرد، شخصا مبالغی را به‌صورت نقدی برداشت می‌کرد و بقیه را به حساب بانکی دیگری انتقال می‌داد.

او دستمزد تعدادی از رانندگان را به‌صورت نقدی و بقیه را از طریق حواله الکترونیکی پرداخت می‌کرد. در سال مالیاتی ۲۰۱۵، این حواله‌های الکترونیکی به حساب رانندگان دیگر، به ۱۵۷٫۸۰۰ دلار رسید.

این مالیات‌دهنده، در اظهارنامه مالیاتی ۲۰۱۵ خود، فقط ۱۹ هزار دلار درآمد گزارش کرده بود. IRS برای او حسابرسی انجام داد و کل ۵۴۲ هزار دلار را برایش ارزیابی مجدد کرد.

دادگاه در بدو امر، مجوز کسر کارمزدهای اوبر و حواله‌های الکترونیکی سایر رانندگان را صادر کرد تا به این ترتیب، حدود ۲۴۰ هزار دلار درآمد خالص مالیات‌پذیر باقی بماند.

این مالیات‌دهنده از دادگاه مالیات ایالات متحده درخواست کرد که بازنگری کرده و هزینه‌های مختلف خودرو و همچنین، پرداخت‌های نقدی به بقیه رانندگان را به‌عنوان کسورات مالیاتی بپذیرد.

قاضی دادگاه مالیات، اذعان کرد که «چنانچه مالیات‌دهنده بتواند نشان دهد که پرداخت‌ها یا هزینه‌های قابل کسری داشته است، اما از عهده اثبات مبلغ دقیق آن برنیاید، مادامی که شواهد معتبری در حد ایجاد یک مبنای قابل اعتماد در اختیار دادگاه بگذارد، دادگاه می‌تواند مبلغ هزینه‌ها را برآورد نماید».

قاضی در ادامه اظهار داشت که مالیات‌دهنده موردنظر «هیچ مبنایی برای برآورد کردن مبالغ پرداختی خود در اختیار ما قرار نداده است و ما قادر به تخمین نیستیم که چه مبالغ اضافه‌ای را احتمالا می‌توان به شکل مناسبی از رسیدهای درآمد ناخالص ایشان کسر یا حذف کرد. بدون چنین مبنایی، هرگونه کسورات اضافه‌ای به منزله یک بذل و بخشش غیرموجه است».

مالیات‌دهنده در این پرونده، بازنده شد تا اهمیت حفظ رسید هزینه‌هایی که قصد داریم از مالیات خود کسر کنیم، بار دیگر به ما یادآوری شود.